Psychiatra Warszawa

Jakie choroby leczy psychiatra?

• depresja – to już choroba cywilizacyjna i to z jej podejrzeniem najczęściej zgłaszają się nowi pacjenci do psychiatrów zarówno w Polsce, jak i w całej Europie. Charakteryzuje się długotrwałym obniżonym nastrojem i objawia się anhedonią, czyli niezdolnością do przeżywania szczęścia. Pacjent wymaga pomocy, bo choroba bezpośrednio wpływa na jego codzienne funkcjonowanie, utrudniając na przykład pracę czy życie rodzinne. Depresja ma też inne objawy, na przykład zaburzenia koncentracji i pamięci, obniżony lub wzmożony apetyt, nadmierną senność lub bezsenność. Sygnałem ciężkiej depresji są myśli samobójcze. Depresję można skutecznie leczyć dzięki odpowiednio dobranym lekom i terapii.
• choroba afektywna dwubiegunowa – najprościej można ją wytłumaczyć jako okresy depresji i stanu jej całkowicie przeciwnego. Chory ma okresy, w których odczuwa głębokie przygnębienie i nie potrafi doświadczać szczęścia, a następnie epizody manii lub hipomanii, podczas których trudno mu skoncentrować się na jednej czynności, podejmuje się zmian w swoim życiu, nie ma apetytu, nie odczuwa potrzeby snu, czuje się pewny siebie i jest z siebie zadowolony. To zaburzenie przewlekłe i prawdopodobnie nieuleczalne, wynikające najprawdopodobniej z czynników biologicznych i genetycznych, a także środowiskowych. Dzięki lekom i terapii pacjent jest w stanie normalnie funkcjonować bez popadania ze skrajności w skrajność.
• nerwica – to powszechnie spotykane zaburzenie lękowe, objawiające się lękiem w poszczególnych sytuacjach. Niepokój może na przykład dotyczyć sytuacji społecznych – pacjent niepokoi się, gdy nie odczuwa wystarczającej akceptacji ze strony grupy i zadręcza się, że nie pasuje do towarzystwa. Nerwicę również można skutecznie leczyć, a rola terapii w leczeniu jej jest nieoceniona.
• zaburzenia osobowości – to wyraźne zmiany w osobowości pacjenta i schematach, na których opiera swoje postępowanie. Takie zaburzenia utrudniają życie społeczne i codzienne. Istnieje kilka rodzajów zaburzeń osobowości: osobowość borderline (inaczej z pogranicza, z częstymi wahaniami nastroju i skłonnością do ryzykownych zachowań), osobowość zależna (pacjent nie jest zdolny do samodzielnego życia, wymaga ciągłego wsparcia, ma problemy z wyrażeniem własnej opinii), osobowość anankastyczna (pacjent trzyma się jasno określonych norm i reguł, obsesyjnie planuje swoją codzienność, nie jest spontaniczny, ma skłonność do perfekcjonizmu), osobowość schizoidalna (ten typ osobowości charakteryzuje się zachowaniami aspołecznymi), osobowość paranoiczna (związana jest z podejrzliwością w stosunku do otoczenia, pacjent jest przekonany, że jego znajomi żywią do niego negatywne emocje), osobowość unikająca (inaczej lękliwa; pacjent unika kontaktów społecznych, ponieważ boi się odrzucenia) i osobowość histrioniczna (pacjent ciągle musi być w centrum uwagi, często ma skłonność do mitomanii). Dzięki podjęciu terapii wielu pacjentów jest w stanie naprawić swoje schematy i funkcjonować w społeczeństwie tak, jak osoby zdrowe.
• schizofrenia – jej podłoże do dziś nie jest w pełni znane, choć prawdopodobnie przyczyn należy się dopatrywać w genetyce. To jedna z chorób o charakterze psychotycznym. Pacjent najczęściej doświadcza nierzeczywistych wrażeń zmysłowych, trudno mu też oddzielić jego doświadczenia od rzeczywistości, miewa omamy, ma myśli urojeniowe, często ma zaburzenia afektu. Leki przeciwpsychotyczne stosowane w przebiegu schizofrenii pozwalają na osiągnięcie remisji choroby.
• zespół stresu pourazowego (PTSD) – historia tej choroby ma swoje korzenie w tak zwanej nerwicy okopowej, której doświadczali weterani pierwszej wojny światowej. Wskutek określonego doświadczenia (takiego jak trudne rozstanie, wypadek samochodowy, uprowadzenie, gwałt) pacjent zmaga się z uporczywymi myślami związanymi z nim, nie może uciec przed przeszłością. Może doświadczać głębokiego przygnębienia, koszmarów sennych, tak zwanych flashbacków (mimowolnego powrotu wspomnień z danego przeżycia, doświadczanych tak, jakby działy się w czasie rzeczywistym). Stosowanie terapii i leczenie farmakologiczne przynosi korzystne rezultaty w leczeniu PTSD.
• syndrom dorosłych dzieci alkoholików – nie jest oficjalnym zaburzeniem psychicznym, ale to powszechnie stosowany termin. Dorosłe dzieci alkoholików przybierają swoiste role i tkwią w schematach, z których trudno im się wydostać. Mają większą skłonność do ryzykownych zachowań i do chorób zdrowia psychicznego, dlatego powinny być otoczone wsparciem psychiatrycznym i psychologicznym. Jako dobrą praktykę należy też uznać chodzenie na specjalne mityngi grupowe DDA, podczas których uczestnicy dzielą się swoimi emocjami, podobnie jak sami anonimowi alkoholicy.